Włodzimierz Kierp

Włodzimierz Kierp
Владимир Мартынович Керп
	generał major
Data i miejsce urodzenia	8 czerwca 1903 ; Gałoszewo k. Orszy
Data i miejsce śmierci	30 stycznia 1980 ; Widnoje
	Przebieg służby
Lata służby	1922–1956
Siły zbrojne	Armia Czerwona; ludowe Wojsko Polskie; Armia Radziecka
Jednostki	5 Brygada Artylerii Ciężkiej; Oficerska Szkoła Artylerii; 7 Łużycka Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódcy brygady, dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	Wojna zimowa; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Włodzimierz Martynowicz Kierp, ros. Владимир Мартынович Керп (ur. 26 maja^?/8 czerwca 1903 w Gałoszewie k. Orszy, zm. 30 stycznia 1980 w Widnoje) – generał major Armii Czerwonej i generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Pochodził z polskiej rodziny osiadłej w guberni witebskiej. Od stycznia 1923 w Armii Czerwonej, w 1928 ukończył Oficerską Szkołę Artylerii im. Krasina w Moskwie, pełnił różne funkcje sztabowe i dowódcze. W 1940 wziął udział w agresji na Finlandię. W czasie II wojny światowej dowodził między innymi 1 Kijowską Gwardyjską Brygadą Artylerii. 15 kwietnia 1944 odkomenderowany do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i wyznaczony na stanowisko dowódcy 5 Brygady Artylerii Ciężkiej. 3 listopada 1944 awansowany na generała brygady. Przeszedł szlak bojowy z 1 Armią WP. Podczas walk sześciokrotnie ranny. Po zakończeniu wojny został komendantem Oficerskiej Szkoły Artylerii Nr 1 w Chełmie. Od 1 kwietnia do 15 lipca 1946 był dowódcą 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty.

Był szefem Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa w Katowicach^[1].

30 sierpnia 1946 powrócił do ZSRR.

Zmarł 30 stycznia 1980 i został pochowany na cmentarzu w Widnoje.

Ordery i odznaczenia

Order Lenina (ZSRR, 19 listopada 1951)
Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, pięciokrotnie: 20 sierpnia 1942, 31 sierpnia 1943, 3 listopada 1944, 7 maja 1945, 10 czerwca 1945)
Order Suworowa II klasy (ZSRR, 17 października 1943)
Order Bohdana Chmielnickiego II klasy (ZSRR, 1 października 1944)
Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR)
Medal „Za obronę Stalingradu” (ZSRR)
Medal „Za zdobycie Berlina” (9 czerwca 1945)
Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR, 9 czerwca 1945)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 9 maja 1945)
Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)^[2]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
Złoty Krzyż Zasługi (30 maja 1946)^[3]
Srebrny Krzyż Zasługi
Medal za Warszawę 1939–1945
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Przypisy

↑ Bohdan Urbankowski, Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. I, Warszawa 1998, s. 631.
↑ M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.
↑ M.P. z 1946 r. nr 107, poz. 200 „za pełną poświęcenia pracę w akcji siewnej”

Bibliografia

Henryk P. Kosk, Generalicja polska, t. I, Pruszków 1998.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 163–165.

[1] Bohdan Urbankowski, Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. I, Warszawa 1998, s. 631.

[2] M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.

[3] M.P. z 1946 r. nr 107, poz. 200 „za pełną poświęcenia pracę w akcji siewnej”

[1]

[2]

[3]