Natalija Połonśka-Wasyłenko

Natalija Połonśka-Wasyłenko
Państwo działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1884 ; Charków, gubernia charkowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1973 ; Dornstadt, Niemcy
	profesor nauk historycznych
	Specjalność: historia
Alma Mater	Kijowskie kursy dla kobiet; Kijowski Uniwersytet Narodowy im. Tarasa Szewczenki
Habilitacja	1940
	Zatrudnienie
	starszy pracownik naukowy
Instytut badawczy	Instytut Historii Ukrainy Akademii Nauk USRR
Okres spraw.	1938–1941
	Multimedia w Wikimedia Commons

Natalija Połonśka-Wasyłenko (ukr. Наталія Дмитрівна Полонська-Василенко; ur. 19 stycznia^?/31 stycznia 1884 w Charkowie, zm. 8 czerwca 1973 w Dornstadt) – ukraińska historyk.

Życiorys

Była jedną z przedstawicielek szkoły państwowej (derżawnyckiej) w ukraińskiej historiografii, autorką ponad 200 prac naukowych, zajmujących się głównie historią Zaporoża i południowej Ukrainy. W 1915 privatdozent Uniwersytetu Kijowskiego, po rewolucji lutowej w 1917 i obaleniu caratu jeden z inicjatorów założenia Kijowskiego Instytutu Archeologicznego i jego sekretarz naukowy (1918–24). Od 1924 współpracownik Wszechukraińskiej Akademii Nauk (WUAN), w 1930 wybrana na członka komisji archeologicznej WUAN. W maju 1932 zrealizowała plan edycji w ośmiu tomach Archiwum Siczy Zaporoskiej. Od października 1934 współpracownik wydziału rękopisów Biblioteki Narodowej Ukrainy.

W latach 1938–1941 starszy pracownik naukowy Wydziału Feudalizmu Instytutu Historii Ukrainy Akademii Nauk USRR. W 1940 obroniła w Moskwie pracę doktorską Очерки по истории заселения южной Украины в середине XVIII века (1734–1775 гг.), uzyskując stopień doktora nauk. W listopadzie 1940 została profesorem Uniwersytetu Kijowskiego.

Po ataku III Rzeszy na ZSRR pozostała w Kijowie pod okupacją niemiecką. Objęła kierownictwo Instytutu Archeologicznego i Archiwum Akt Dawnych w Kijowie. Po rozpoczęciu ofensywy Armii Czerwonej po bitwie na łuku kurskim, wobec zbliżania się wojsk sowieckich do Kijowa, we wrześniu 1943 opuściła miasto, przenosząc się początkowo do Lwowa, a następnie do Pragi. Została tam profesorem Wolnego Uniwersytetu Ukraińskiego, a w 1945 po zakończeniu II wojny światowej i przeniesieniu siedziby uniwersytetu do Monachium – dziekanem jego wydziału filozoficznego (1945–1972).

Członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki i Międzynarodowej Akademii Nauk w Paryżu.

Jej mężem był Mykoła Wasyłenko.

Wybrane prace

Bibliografia, literatura

Полонська-Василенко Наталія Дмитрівна w: Енциклопедія історії України: Т. 8. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2011, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2