Kamakura (miasto)
| |||||||
 Widok na Kamakurę i zatokę Sagami | |||||||
| |||||||
| Państwo | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Prefektura | |||||||
| Wyspa | |||||||
| Region | |||||||
| Burmistrz |
Takashi Matsuo (od 01.11.2009) | ||||||
| Powierzchnia |
39,67[potrzebny przypis] km² | ||||||
| Populacja (2019[potrzebny przypis]) • liczba ludności • gęstość |
| ||||||
| Kod pocztowy |
248-8686 | ||||||
| Symbole japońskie | |||||||
| Drzewo | |||||||
| Kwiat | |||||||
Położenie na mapie Kanagawy  | |||||||
Położenie na mapie Japonii  | |||||||
 35°19′09,3″N 139°32′48,1″E/35,319250 139,546694
| |||||||
| Strona internetowa | |||||||
Kamakura (jap. 鎌倉市 Kamakura-shi) – miasto w Japonii, w prefekturze Kanagawa, na wyspie Honsiu.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Kamakura leży na Honsiu, po zachodniej stronie półwyspu Miura, ok. 50 km na południowy zachód od Tokio, z którym jest połączona linią kolejową (prowadzącą do Yokosuki). Jest otoczona górami oraz wodami zatoki Sagami. Posiada plażę pokrytą ciemnym piaskiem wulkanicznym. Jest ona celem weekendowych wyjazdów m.in. miłośników windsurfingu. Graniczy z Fujisawą (od zachodu), Jokohamą (od północnego wschodu) i Zushi (od południowego wschodu).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Miasto założył w 1180 roku Yoshitomo Minamoto założyciel klanu Minamoto[1]. Kamakura była faktyczną stolicą Japonii od 1192 do 1333, kiedy była siedzibą siogunatu Kamakura. W XIII wieku mieszkało tu około 200 tysięcy ludzi co czyniło w tym czasie Kamakurę czwartym miastem pod względem liczby mieszkańców na świecie[2]. Ma prawa miejskie od 3 listopada 1939 roku[3].
Kamakura odegrała ważną rolę w rozwoju współczesnej literatury japońskiej. W mieście znajduje się Muzeum Literatury (Kamakura Bungakukan). Po otwarciu linii kolejowej w 1889 roku wielu literatów przeniosło się do Kamakury w poszukiwaniu lepszego środowiska twórczego, biorąc pod uwagę otoczenie i bliskość Tokio. Dało to początek określeniu Kamakura bunshi (literatów Kamakury), które odnosi się do grupy artystów, którzy przeprowadzili się i mieszkali w Kamakurze: Sōseki Natsume, Osamu Dazai, Ryūnosuke Akutagawa, Yukio Mishima, Shiki Masaoka, Akiko Yosano oraz laureat Nagrody Nobla, Yasunari Kawabata[4].
Eksponaty muzeum rozmieszczone są na dwóch piętrach. Na drugim piętrze znajdują się oryginalne manuskrypty i dokumenty dotyczące dzieł ww. twórców literatury, a także światowej sławy reżysera Yasujirō Ozu (także mieszkańca Kamakury). Wyświetlana jest chronologiczna oś czasu Kamakury i japońskiej historii literackiej. Jest też niewielka biblioteka, w której goście mogą wziąć książkę i czytać ją na tarasie, z widokiem na rozległy ogród i zatokę Sagami. Na pierwszym piętrze prezentowane są wystawy sezonowe. Muzeum mieści się w malowniczym budynku w stylu zachodnim, zbudowanym w 1936 roku przez generała Toshinariego Maedę (1885–1942). W późniejszych latach był letnią rezydencją premiera Eisaku Satō (1901–1975)[4].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]
Najsłynniejszym zabytkiem Kamakury jest posąg Wielkiego Buddy (jap. 鎌倉大仏 Kamakura Daibutsu), wykonany z brązu prawdopodobnie w 1252 roku, wysoki na 13,35 m i ważący ok. 93 ton. Posąg znajduje się na terenie świątyni buddyjskiej Kōtoku-in. Odlew jest pusty w środku i można wchodzić do wnętrza. Do XIX wieku posąg stał wewnątrz świątyni, ale została ona zniszczona przez tsunami. Posąg ocalał i stoi obecnie na otwartym powietrzu.
Poza Kōtoku-in Kamakura znana jest głównie:
- ze świątyń buddyjskich: Kenchō-ji, Engaku-ji, Tōkei-ji;
- i chramów shintō: Tsurugaoka Hachiman-gū (największy w mieście, zbudowany przez Yoritomo Minamoto) i Kamakura-gū, w którym zgładzono księcia Moriyoshiego Morinagę.
Chram Tsurugaoka Hachiman-gū założył ku czci boga Hachimana, protektora wojowników, Yoriyoshi Minamoto (988–1075) w 1063 roku dla swojego klanu wojowników w podzięce za stłumienie rebelii w północno-wschodniej Japonii w 1051 roku. Obecną postać chram zawdzięcza potomkowi Yoriyoshiego, Yoritomo Minamoto (1147–1199), przywódcy klanu Minamoto. Przybył on do Kamakury w 1180 roku, aby podjąć walkę przeciwko klanowi Taira[5].
Populacja
[edytuj | edytuj kod]Zmiany w populacji Kamakura w latach 1970–2015:
| Rok | Populacja[potrzebny przypis] |
|---|---|
| 1970 | 139 249 |
| 1975 | 165 552 |
| 1980 | 172 629 |
| 1985 | 175 495 |
| 1990 | 174 307 |
| 1995 | 170 329 |
| 2000 | 167 583 |
| 2005 | 171 158 |
| 2010 | 174 314 |
| 2015 | 173 019 |
Miasta partnerskie
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lonely Planet Japan. Praca zbiorowa. Wyd. 15. Londyn: Lonely Planet, sierpień 2017, s. 187. ISBN 978-1-78657-035-2. (ang.).
- ↑ Jagna Nieuważny, Agata Fijałkowska: Japonia. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2015, s. 73. ISBN 978-83-7642-609-9.
- ↑ 市勢発展の歩み. city.kamakura.kanagawa.jp. [dostęp 2017-12-27]. (jap.).
- ↑ a b Edward Yagisawa: Kamakura Bungakukan. JapanTravel.com, 2017. [dostęp 2020-01-03]. (ang.).
- ↑ History. The Tsurugaoka Hachimangu. [dostęp 2020-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-02)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalna strona miasta (jap.)
- Oficjalna strona świątyni Kōtōku-in (jap.)
- Oficjalna strona chramu Tsurugaoka Hachiman-gū. tsurugaoka-hachimangu.jp. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.)
| Miasta | |
|---|---|
| Dzielnice Jokohamy | |
| Dzielnice Kawasaki | |
| Dzielnice Sagamihary | |
| Powiaty |
