Jan Radlica
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Miejsce pochówku |
bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie | |
| Biskup krakowski | ||
| Okres sprawowania |
1382–1392 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
5 lutego 1382 | |
| Sakra biskupia |
~1382 | |
Jan Radlica herbu Korab (ur.? Radliczyce koło Kalisza zm. 12 stycznia 1392 roku w Krakowie) – przyrodnik, lekarz, od 1380 roku kanclerz koronny, od 5 lutego 1382 roku biskup krakowski.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiował we Francji od 1361 roku w Paryżu, a następnie w Montpellier. Był magistrem medycyny i nauk wyzwolonych, a z teologii zdobył tytuł bakałarza.
W 1374 roku mianowany kanonikiem krakowskim. Od 1376 roku zatrudniony na stanowisku lekarza nadwornego króla Ludwika Węgierskiego. Był członkiem ustanowionego przez króla 4-osobowego kolegium wielkorządców, działającego w imieniu króla podczas jego nieobecności w Polsce.
W okresie bezkrólewia w latach 1382–1384 biskup Jan Radlica był zdecydowanym zwolennikiem polityki i rządów w Polsce Andegawenów oraz unii Polski i Litwy.
Brał udział w fundacji klasztoru Paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie w 1382 roku, a w 1390 wraz z królową Jadwigą Andegawenką fundował klasztor benedyktynów słowiańskich na Kleparzu w Krakowie. W 1384 roku od królowej otrzymał według tradycji własnoręcznie przez nią wyhaftowany racjonał. Jest on zachowany do dziś i używany przez kolejnych biskupów krakowskich podczas najważniejszych uroczystości i nabożeństw.
W 1383 roku wydał statuty dla kapituły krakowskiej będące uzupełnieniem wcześniej wydanych za biskupa Jana Grota w 1328 roku. Odnoszą się one do działalności kapituły, porządku nabożeństw, sposobu powoływania kanoników i wyboru biskupa, miejsc w stallach, ubioru, testamentów sporządzanych przez kanoników oraz do spraw czysto gospodarczych.
Biskup Jan Radlica powiększył także dobra biskupów krakowskich o zamek i miasto Muszyna.
Pochowany został w katedrze wawelskiej, jednak nie zachował się wzniesiony w XVI wieku staraniem prymasa Jana Łaskiego pamiątkowy nagrobek.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bolesław Przybyszewski, Krótki zarys dziejów diecezji krakowskiej, tom 1, Kraków 1989.
- Bartosz Paprocki: Herby rycerstwa polskiego na pięcioro ksiąg rozdzielone. Kraków: 1584.
