Felix Mottl

Felix Mottl
Imię i nazwisko	Felix Josef Mottl
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1856 ; Unter Sankt Veit
Pochodzenie	austriackie
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1911 ; Monachium
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	dyrygent
	Multimedia w Wikimedia Commons

Felix Josef Mottl^[1]^[2]^[3] (ur. 24 sierpnia 1856 w Unter Sankt Veit, zm. 2 lipca 1911 w Monachium^[1]^[2]^[3]) – austriacki dyrygent.

Życiorys

Uczył się w Konserwatorium Wiedeńskim u Antona Doora (fortepian), Antona Brucknera (teoria), Felixa Ottona Dessoffa (kompozycja) i Josefa Hellmesbergera (dyrygentura)^[1]^[2]. Jednocześnie pracował jako korepetytor w Operze Wiedeńskiej i był przewodniczącym Wiener Wagnerverein^[1]. W 1876 roku z polecenia Hansa Richtera asystował Richardowi Wagnerowi przy organizacji pierwszego festiwalu w Bayreuth^[1]^[2]^[3]^[4]. W latach 1881–1903 dyrygował orkiestrą filharmoniczną i teatrem dworskim w Karlsruhe. W trakcie pracy na tym stanowisku wystawił wszystkie opery Wagnera, zorganizował też niemiecką premierę pełnej wersji Trojan Hectora Berlioza (1890)^[1]^[4]. Od 1886 roku dyrygował stale na festiwalu w Bayreuth^[1]^[2]^[3]^[4]. W 1894 roku gościł w Londynie z prezentacją repertuaru wagnerowskiego^[1]^[2]. W latach 1898–1900 występował w londyńskim Covent Garden Theatre^[2]^[4], gdzie wystawił kompletny cykl Pierścień Nibelunga^[1]. W 1903 roku dyrygował przedstawieniem Walkirii w nowojorskiej Metropolitan Opera^[2] i miał tam też wystawić Parsifala, z czego ostatecznie zrezygnował po sporze o prawa autorskie ze spadkobiercami Richarda Wagnera^[1]^[2]. Od 1904 roku był dyrektorem Akademie der Tonkunst oraz dyrygentem i od 1907 roku dyrektorem Hofoper w Monachium^[1]. Od 1904 do 1907 roku dyrygował również Filharmonikami Wiedeńskimi^[2]^[3]^[4]. W 1911 roku wystawił w Bonn Alcestę Ch.W. Glucka w nowej instrumentacji^[1]. Zmarł kilka dni po tym, jak zasłabł w trakcie prowadzenia przedstawienia Tristana i Izoldy^[1]^[4].

Zasłynął jako propagator muzyki Wagnera, a jego wykonania przez długi czas uchodziły za wzorcowe^[1]. Dokonał też opracowań w duchu estetyki wagnerowskiej dzieł operowych dawnych mistrzów takich jak Christoph Willibald Gluck, André Ernest Modeste Grétry, Jean-Baptiste Lully i Jean-Philippe Rameau, wypaczając jednak w ten sposób ich walory artystyczne^[1]. Skomponował 4 opery: Agnes Bernauer (wyst. Weimar 1880), Graf Eberstein (wyst. Karlsruhe 1881), Fürst und Sänger (1893) oraz Rama, ponadto był autorem kwartetu smyczkowego i licznych pieśni^[2]. Jego własne dzieła nie zdobyły sobie jednak uznania i popadły w zapomnienie^[1].

Przez wiele lat pozostawał w związku ze śpiewaczką Zdenką Faßbender, którą poślubił dopiero na łożu śmierci^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 389. ISBN 83-224-0656-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2525. ISBN 0-02-865529-X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 613. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 537. ISBN 978-0-19-957854-2.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 389. ISBN 83-224-0656-8.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2525. ISBN 0-02-865529-X.

[harvard-3] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 613. ISBN 0-674-37299-9.

[oxford-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 537. ISBN 978-0-19-957854-2.

[1]

[2]

[3]

[4]