Przejdź do zawartości

Adolf Jensen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adolf Jensen
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 stycznia 1837
Królewiec

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1879
Baden-Baden

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna, muzyka romantyczna

Zawód

kompozytor, pianista

Adolf Jensen (ur. 12 stycznia 1837 w Królewcu, zm. 23 stycznia 1879 w Baden-Baden[1][2]) – niemiecki kompozytor i pianista.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego dziadek Wilhelm Martin był organistą, pedagogiem i wydawcą, ojciec Julius natomiast kopistą nut i nauczycielem gry na fortepianie[1]. Studiował w Królewcu u Edwarda Sobolewskiego, następnie kontynuował naukę u Louisa Ehlerta, Louisa Köhlera i Friedricha Marpurga[1][2]. W 1856 roku pracował jako nauczyciel muzyki w Grodnie[1], następnie w latach 1857–1858 był kapelmistrzem teatrów w Poznaniu, Bydgoszczy i Kopenhadze[1][2]. W 1861 roku wrócił do rodzinnego Królewca, gdzie objął posadę dyrektora akademii muzycznej[1][2]. Swoją działalnością przyczynił się do podniesienia poziomu życia muzycznego w tym mieście[1]. Od 1866 do 1868 roku uczył gry na fortepianie w szkole Karola Tausiga w Berlinie[1]. W kolejnych latach przebywał w Dreźnie (1868), Merano (1869), Grazu (1870) i Baden-Baden (1875)[1]. Zmarł na gruźlicę[2].

Należał do przedstawicieli romantyzmu w muzyce niemieckiej, przez współczesnych ceniony był przede wszystkim jako pianista i pedagog[1]. Utrzymywał kontakty z czołowymi kompozytorami swojej epoki, m.in. z Brahmsem, Berliozem, Bülowem i Corneliusem[1]. Był wielbicielem twórczości Roberta Schumanna, którego naśladował w swoich licznych pieśniach[2]. Skomponował operę Die Erbin von Montfort, przeredagowaną później do nowej wersji przez Wilhelma Kienzla pt. Turandot[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 454. ISBN 83-224-0453-0.
  2. a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1732. ISBN 978-0-02-865528-4.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]