پرش به محتوا

شورش کینمون

مختصات: ۳۵°۰۱′۲۳٫۲۴″ شمالی ۱۳۵°۴۵′۳۴٫۴۷″ شرقی / ۳۵٫۰۲۳۱۲۲۲°شمالی ۱۳۵٫۷۵۹۵۷۵۰°شرقی / 35.0231222; 135.7595750
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
حادثه کینمون
禁門の変・蛤御門の変
بخشی از درگیری‌های باکوماتسو

یک اوکی‌یوئه در سال ۱۸۹۳
تاریخ۲۰ اوت ۱۸۶۴
موقعیت
نتایج پیروزی شوگون‌سالاری توکوگاوا
طرف‌های درگیر

شوگون‌سالاری توکوگاوا

آیزو
قلمروی فوکوئی
قلمروی ساتسوما
قلمروی اوگاکی
قلمروی کووانا
شینسنگومی
قلمروی چوشو
نیروهای رونین پیرو سون‌نو جوای (احترام به امپراتور، بیرون راندن خارجیان)
فرماندهان و رهبران

هیتوتسوباشی یوشی‌نوبو

ماتسودایرا کاتاموری
سایگو تاکاموری
اوهارا تشین
کوندو ایسامی

فوکوبارا موتوتاکه

کوساکا گنزوی  
کیجیما ماتابی  
کونیشی شینانو
ماسودا چیکانوبو
قوا
۵۰٬۰۰۰ مرد ۳٬۰۰۰ مرد (۱٬۴۰۰ سپاه چوشو + ۱٬۶۰۰ رونین)
تلفات و خسارات
۶۰ کشته و زخمی،
۲۸٬۰۰۰ خانه در آتش سوخت
۴۰۰ کشته و زخمی
شورش کینمون در ژاپن واقع شده
شورش کینمون
موقعیت در ژاپن

شورش کینمون، حادثه کینمون (به ژاپنی: 禁門の変 Kinmon no Hen) حادثه دروازه ممنوع یا حادثه در جلوی دروازه کاخ امپراتوری یک شورش بر ضد شوگون سالاری توکوگاوا بود که در ۲۰ اوت ۱۸۶۴ در کاخ امپراتوری کیوتو در کیوتو به وقوع پیوست. این اولین جنگ شهری بین قلمروهای ژاپن پس از دو قرن و نیم و محاصره اوساکا بود.

با شروع عهدنامه کاناگاوا در سال ۱۸۵۴، طی چند سال قدرت‌های خارجی شوگون‌سالاری را مجبور به کنار گذاشتن سیاست انزواطلبی، ساکوکو کردند. این شورش نارضایتی گسترده‌ای را که در میان گروه‌های طرفدار امپراتوری / ضد شوگون سالاری و ضد بیگانه احساس می‌شد، منعکس می‌کند. این قیام تحت شعار سوننو جوئی ("احترام به امپراتور، اخراج بربرها") انجام شد. امپراتور کومی "دستور فرمان اخراج اجنبی‌ها را صادر کرده بود؛ بنابراین، در مارس ۱۸۶۳، شورشیان شیشی (تشکیلات) سعی در کنترل امپراتور داشتند تا خانواده امپراتوری را به موقعیت برتری سیاسی خود برگردانند.

در طی یک درگیری خونین که قلمروی چوشو مسئول تحریک آن بود. برای مقابله با تلاش شورشیان، ارتش‌های حوزه‌های آیزو و قلمروی ساتسوما (دومی به رهبری سایگو تاکاموری) دفاع از کاخ امپراتوری را رهبری کردند. با این حال، در طی این تلاش، شورشیان، از محل اقامت خاندان تاکاتسوکاسا و از یک مقام قلمروی چوشو، کیوتو را به آتش کشیدند. معلوم نیست شورشیان، کیوتو را به محض شروع به باختن آتش زدند یا این که این کار بخشی از استراتژی اصلی آنها بود و به عنوان یک تاکتیک انحرافی انجام می‌شد. در میان شیشی (تشکیلات)‌ها که در این حادثه جان خود را از دست داد، کوساکا گنزوی بود.

درباریان مختلف، از جمله ناکایاما تادایاسو، مشاور ویژه امپراتور در امور ملی، به دلیل مشارکت در این حادثه از دربار اخراج شدند. شوگون‌سالاری این رویداد را با یک حمله مسلحانه تلافی جویانه، اولین اردوکشی چوشو، در سپتامبر ۱۸۶۴ دنبال کرد.

منابع

[ویرایش]