Przejdź do zawartości

Mike Tyson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mike Tyson
Ilustracja
Tyson na GalaxyCon Austin w 2023.
Pełne imię i nazwisko

Michael Gerald Tyson

Pseudonim

Mike Tyson
Bestia
Żelazny Mike
Kid Dynamite

Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1966
Nowy Jork

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

178 cm

Masa ciała

99 kg

Styl walki

peek-a-boo

Trenowany przez

Cus D’Amato

Debiut

6 marca 1985

Federacja

WBC, WBO, IBF i WBA

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

59

Zwycięstwa

50

Przez nokauty

44

Przez decyzje

5

Porażki

7

Nieodbyte

2

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Mike Tyson, właśc. Michael Gerald Tyson (ur. 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański bokser. Jest dwukrotnym mistrzem świata wszechwag zawodowców (w latach 1986–1990 i w 1996). Pozostaje najmłodszym mistrzem świata w tej kategorii w historii boksu zawodowego, którym został w wieku 20 lat, 4 miesięcy i 22 dni; zdobył mistrzostwo świata czterech najważniejszych federacji bokserskich: World Boxing Council, World Boxing Organization, International Boxing Federation i World Boxing Association. Panował jako niekwestionowany mistrz świata w wadze ciężkiej. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike. Znany później jako The Baddest Man on the Planet. Tyson wygrał swoje 19 pierwszych profesjonalnych walk nokautem, a 12 z nich już w pierwszej rundzie. Jest pierwszym bokserem wagi ciężkiej, który jednocześnie posiadał tytuły WBA, WBC i IBF. W swojej karierze pokonał 11 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej[1]. Został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Bokserskich i Światowej Galerii Bokserskiej (The International Boxing Hall of Fame oraz The World Boxing Hall of Fame).

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]
Mike Tyson na wystawie wagi ciężkiej w Boxing Hall of Fame (Luxor Hotel Las Vegas, Nevada)

Urodził się 30 czerwca 1966 na Brooklynie w Nowym Jorku[2]. Jego matką była Lorna z domu Smith (ur. 1927, zm. 1982)[3]. Jego certyfikat urodzenia jako ojca wymienia Percella Tysona[4], który w tym czasie przebywał na Jamajce. Mężczyzną, który został przedstawiony Tysonowi jako biologiczny ojciec, był Jimmy “Curlee” Kirkpatrick (ur. 1924, zm. 28 października 1992)[5]. Mike Tyson rzadko widywał Kirkpatricka. Dorastał w niebezpiecznej dzielnicy Brownsville[4] razem z o pięć lat starszym bratem Rodneyem[6] i o dwa lata starszą siostrą Denise Annette “Niecy” (ur. 14 czerwca 1964, zm. 21 lutego 1990)[7].

Mike Tyson deklarował, że w wieku ośmiu lat został zgwałcony przez mężczyznę i że to wydarzenie miało ogromny wpływ na jego styl życia. Miał sobie wówczas postanowić, że będzie twardy wobec świata i już nikt więcej nie będzie mu dokuczał[8].

W dzieciństwie hobbystycznie opiekował się gołębiami. Twierdził, że pierwszy raz wdał się w bójkę w wieku dziesięciu lat, kiedy inne dziecko zabiło jednego z jego gołębi[9].

W dzieciństwie Tyson należał do gangów ulicznych[2]. W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego Tryon School dla chłopców. W 1979 pracujący w zakładzie instruktor boksu[10], Bobby Stewart[2], zauważył umiejętności i potencjał Tysona, w związku z czym oddal go pod opiekę Cusowi D’Amato, byłemu trenerowi Floyda Pattersona, mistrza świata wagi ciężkiej w boksie zawodowym[10].

W późniejszym okresie Tyson uczył się w liceum Catskill High School, ale został z niego wydalony w 1982 za liczne wykroczenia[10].

Kariera bokserska

[edytuj | edytuj kod]
Plakat reklamujący walkę Mike’a Tysona z Pinklonem Thomasem

Styl walki

[edytuj | edytuj kod]

Mike Tyson stosował taktykę defensywy zwaną peek-a-boo, której nauczył go Cus D’Amato[10]. Polega ona na trzymaniu pięści blisko na wysokości oczu lub ust i osłanianiu twarzy przedramionami. Ciało boksera kołysze się na boki, unikając ciosu. Jednocześnie bokser wyczekuje odpowiedniego momentu do ataku[11].

Miał 178 cm wzrostu[12] i ważył mniej niż 100 kg. Miał zatem mniejszą budowę ciała, niż przeciętny bokser wagi ciężkiej. Nadrabiał te braki szybkością i agresją[2]. Ze względu na bardzo agresywny sposób walki zyskał przydomki Bestia i Żelazny Mike[13]. Tyson trenował 7 dni w tygodniu od 5:00 rano do 20:00[11].

Kariera amatorska (1982–1985)

[edytuj | edytuj kod]

W 1981, jako amator, zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich Juniorów. Jednego ze swoich przeciwników, Joe Corteza, pokonał w dziewięć sekund przez nokaut. W 1982 ponownie zdobył złoty medal olimpijski juniorów. Tym razem pokonał jednego ze swoich przeciwników w osiem sekund[14]. W 1984 Cus D’Amato został prawnym opiekunem Tysona, ale zmarł rok później na zapalenie płuc[10]. Również w 1984 Tyson wygrał turniej US national Golden Gloves heavyweight championships[15]. Jako amator wygrał 24 walki i przegrał 3[2].

Kariera zawodowa (1985–2005)

[edytuj | edytuj kod]

Jako bokser zawodowy debiutował 6 marca 1985 roku w Nowym Jorku. Jego pierwszym przeciwnikiem był Hector Mercedes[16], którego pokonał w pierwszej rundzie przez nokaut[10]. Swoje pierwsze 19 zawodowych walk wygrał przez nokaut, w tym 12 w pierwszej rundzie[17].

22 listopada 1986 pokonał ówczesnego mistrza świata wagi ciężkiej WBC, Trevora Berbicka, przez nokaut w drugiej rundzie[2]. Tym samym został najmłodszym mistrzem świata wszechwag w historii boksu zawodowego[13]. Miał wtedy 20 lat, 4 miesiące i 22 dni[18]. Wkrótce po tym, 7 marca, pokonał mistrza WBA Jamesa Smitha, a 1 sierpnia mistrza IBF Tony’ego Tuckera[2]. Tym samym Mike Tyson został uznany za niekwestionowanego mistrza świata przez trzy najważniejsze federacje bokserskie[13].

Stracił tytuł niekwestionowanego mistrza świata wagi ciężkiej 11 lutego 1990, przegrywając walkę z lżejszym przeciwnikiem, Jamesem „Busterem” Douglasem, który pokonał go technicznym nokautem w dziesiątej rundzie. Była to pierwsza przegrana w karierze zawodowej Tysona[19]. Następnie wygrał cztery kolejne walki, lecz wtedy jego kariera bokserska została przerwana z powodu osadzenia w zakładzie karnym w 1992 za gwałt na uczestniczce konkursu piękności[2]. Wyszedł na wolność 25 marca 1995 i powrócił do kariery bokserskiej[20]. Analitycy zwracali uwagę na spadek formy boksera po wyjściu z więzienia. Sam Tyson twierdził, że już nie trenował i nie przykładał się[21].

16 marca 1996 pokonał Franka Bruno w walce o mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[10], a 7 września Bruce’a Seldona w walce o mistrzostwo WBA[22]. Jednym z kolejnych pretendentów do tytułu WBC był Lennox Lewis. Tyson odmówił z nim walki, w związku z czym Lewis pozwał go za naruszenie warunków kontraktu. Sąd przyznał Lewisowi rację[23], w związku z czym 24 września Tyson zwakował mistrzostwo WBC[20].

9 listopada 1996 bronił mistrzostwa WBA w walce przeciwko Evanderowi Holyfieldowi, który pokonał go technicznym nokautem w jedenastej rundzie. Była to druga przegrana Tysona w jego karierze. Walka rewanżowa Tysona i Holyfielda miała miejsce 28 czerwca. Tym razem Tyson został zdyskwalifikowany za dwukrotne ugryzienie przeciwnika w ucho[10]. W związku z tym incydentem musiał zapłacić 3 miliony dolarów i na jakiś czas odebrano mu bokserską licencję[24]. Tyson tłumaczył, że ugryzienie ucha było odwetem za to, że Holyfield uderzył go głową powyżej oka. Sędzia Mills Lane uznał jednak, że uderzenie było przypadkowe[10]. Wiele lat później Tyson przyznał, że w czasie drugiej walki z Holyfieldem był pod wpływem narkotyków[21].

W październiku 2000 walczył z Andrzejem Gołotą. Wygrał w trzeciej rundzie, ale później komisja bokserska uznała walkę za nieodbytą, ponieważ Tyson był pod wpływem marihuany[2].

Jego walka przeciwko mistrzowi świata Lennoxowi Lewisowi była trudna do zaplanowania. Obaj byli związani kontraktem z innymi stacjami telewizyjnymi i innymi promotorami boksu. W czasie jednej z konferencji prasowych Tyson zaatakował fizycznie Lewisa. Na pewien czas ponownie stracił bokserską licencję[2]. Do ich starcia doszło 8 czerwca 2002 w Pyramid Arena w miejscowości Memfis[25]. Lewis dwukrotnie przewrócił przeciwnika i ostatecznie znokautował go, wygrywając walkę w ósmej rundzie[2].

Swoje dwie ostatnie walki przegrał: 30 lipca 2004 przeciwko Danny’emu Williamsowi[26] i 11 czerwca 2005 przeciwko Kevinowi McBride’owi[27]. Po tych walkach zdecydował się zakończyć karierę bokserską[2]. U schyłku kariery ważył 106 kg[28].

Walki pokazowe (po 2006)

[edytuj | edytuj kod]

W 2006 ogłosił, że wyrusza w światową trasę, w czasie której stoczy serię walk pokazowych. Wpływy z trasy miały mu pomóc w spłaceniu długów. Jego pierwszym przeciwnikiem był Corey Sanders. Walka spotkała się z nieprzychylnym odbiorem publiczności i skłoniła Tysona do rezygnacji z kontynuowania trasy[29]. Dopiero w 2020 stoczył swoją drugą walką pokazową. Została ona zorganizowana przez World Boxing Council. Przeciwnikiem Tysona był Roy Jones Jr., a starcie zakończyło się remisem[30]. W marcu 2021 Tyson ogłosił, że kolejną walkę pokazową stoczy 29 maja 2021. Media spekulowały, że jego przeciwnikiem może być Evander Holyfield, lecz nie zostało to potwierdzone[31].

Wrestling

[edytuj | edytuj kod]

WWE

[edytuj | edytuj kod]
Mike Tyson w czasie dołączania do galerii sławy WWE Hall of Fame

Mike Tyson wielokrotnie angażował się w promowanie wrestlingu i firmy WWF, znanej później jako WWE[32].

23 lutego 1990 miał być sędzią specjalnym w pojedynku między Hulkiem Hoganem, a Randym Savage’em, ale został zastąpiony przez Bustera Douglasa po tym, jak został przez niego pokonany i przegrał niekwestionowane mistrzostwo świata wagi ciężkiej[32].

19 stycznia 1998, jeden dzień po gali Royal Rumble, prezes WWF Vince McMahon wystąpił w ringu wspólnie z Tysonem, aby ogłosić, że bokser będzie specjalnym sędzią w walce na WrestleManii 14. Segment został przerwany przez wrestlera Stone Colda Steve’a Austina, który zaczął szydzić z Tysona i wdał się z nim w bójkę. Stone Cold i Tyson musieli zostać rozdzieleni przez 50 osób. Wtedy McMahon zaczął krzyczeć w stronę Austina Zrujnowałeś to! i kopać wrestlera po głowie[33]. Tydzień przed WrestleManią Tyson ogłosił, że dołączy do tag teamu D-Generation X i połączy siły z mistrzem WWE Shawnem Michaelsem[32]. Gala Wrestlemania 14 odbyła się 29 marca. Stone Cold Steve Austin zmierzył się z Shawnem Michaelsem, a sędzią specjalnym był Mike Tyson[34]. Austin pokonał przeciwnika i przejął mistrzostwo WWF. Po walce Mike Tyson znokautował protestującego Michaelsa i na konferencji prasowej oświadczył wspólnie z Austinem, że od początku współpracowali ze sobą[35].

11 stycznia 2010 Shawn Michaels chciał pogodzić się z Tysonem w odcinku WWE Raw. Tyson tymczasem stał się heelem i połączył siły z Chrisem Jericho. Razem zmierzyli się przeciwko Shawnowi Michaelsowi i Triple H-owi. Jednak w trakcie pojedynku Tyson zwrócił się przeciwko swojemu partnerowi, znokautował go i pomógł wygrać przeciwnikom[32].

W 2012 Triple H i Shawn Michaels wprowadzili go do galerii sławy WWE Hall of Fame[36]. W tym samym roku w grze WWE '13 pojawiła się grywalna postać Mike’a Tysona[37].

AEW

[edytuj | edytuj kod]

23 maja 2020 wziął udział w gali wrestlingu Double or Nothing organizowanej przez All Elite Wrestling. Zaprezentował wówczas nowe mistrzostwo AEW TNT Championship i nadzorował walkę o pas mistrzowski między Codym Rhodesem, a Lance’em Archerem. Przeszkadzał Jake’owi Robertsowi, który próbował interweniować w walkę, aby pomóc Archerowi. Na koniec wręczył mistrzostwo zwycięzcy, Rhodesowi[38]. Pojawił się również w najbliższym kolejnym odcinku AEW Dynamite, w którym wdał się w kłótnię i przepychankę z Chrisem Jericho[39].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Mike Tyson w czasie promowania swojego serialu animowanego Mike Tyson Mysteries na konwencie Comic-Con International w San Diego w 2017
Rok Tytuł Rola Dodatkowe informacje
2019 Reality Queen! On sam
A Madea Family Funeral Roy
2018 Kickboxer: Odwet Briggs
Public Disturbance Barry Black
Gui mi 2 Dragon
2017 Tour de doping On sam Film telewizyjny
Chiński łącznik Kabbah
2016 Niefortunna przeprowadzka James Clown
Bokser z Brooklynu Mike
2015 Ekipa (film) On sam
Ip Man 3 Frank
2014–2018 Mike Tyson Mysteries On sam Serial animowany
2014 Franklin & Bash On sam Odcinek: Love Is the Drug
2013 Straszny film 5 On sam
Jak poznałem waszą matkę On sam Odcinek: Bad Crazy
Prawo i porządek: sekcja specjalna Reggie Rhodes Odcinek: Monster's Legacy
2011 The Cookout 2 Griller
Kac Vegas w Bangkoku On sam
Breaking In On sam Odcinek: 21.0 Jump Street
2010 Ekipa (serial) On sam Odcinek: Bottoms Up
2009 Kac Vegas On sam
2006 Rocky Balboa On sam
2004 Milion za noc On sam
1999 Czarne i biale On sam
Kumpel do bicia On sam
1988 D.C. Follies On sam Odcinek: Mike Tyson Gives Words of Wisdom to Reagan and Gorbachev for World Peace
1987 Webster On sam Odcinek: The K.O. Kid
Źródło: IMDb[40], Filmweb[41]

Inne media

[edytuj | edytuj kod]
Tyson w 2019 roku.

W październiku 1987 ukazała się promowana jego nazwiskiem gra bokserska na konsolę NES Mike Tyson's Punch-Out!! W grze Mike Tyson był głównym bossem[42].

Po zakończeniu kariery sportowej wrócił do hobby z dzieciństwa[9], jakim była hodowla gołębi. W swojej posesji w Phoenix miał ich ponad 300. Jego hodowli został poświęcony film wyprodukowany przez Animal Planet[21].

W 2008 premierę miał film dokumentalny Tyson Jamesa Tobacka, poświęcony życiu Mike’a Tysona i częściowo przez niego wyprodukowany. Film został pokazany na festiwalu filmowym Cannes[43].

W 2012 podjął współpracę z reżyserem Spikiem Lee i debiutował na scenie ze swoim występem solowym Mike Tyson: Undisputed Truth, poświęconym historii jego życia osobistego i zawodowego. Wkrótce zaczął wystawiać swój spektakl na Broadwayu[44] w Imperial Theatre. W 2013 jego występ został wyemitowany przez HBO. W Polsce tytuł monodramu został przetłumaczony na Mike Tyson szczery do bólu[45].

W listopadzie 2013 ukazała się jego autobiografia Undisputed Truth, która również trafiła na listę bestsellerów The New York Times[46].

W 2020 ukazała się jego biografia Poskromić bestię. Nieznana historia Mike’a Tysona, wydana nakładem Wydawnictwa SQN.

Problemy z prawem

[edytuj | edytuj kod]

Tyson był wielokrotnie oskarżany sądownie o przemoc fizyczną i werbalną oraz o napastowanie seksualne[10].

W 1978, w wieku 12 lat, został aresztowany za kradzież torebki i wysłany do zakładu poprawczego[10].

12 grudnia 1988 Sandra Miller oskarżyła Tysona o molestowanie i poniżenie w nowojorskim klubie nocnym. Sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].

15 grudnia 1988 Lori Davis oskarżyła Tysona o molestowanie w tym samym klubie nocnym, w którym miał miejsce incydent z Sandrą Miller. 1 listopada 1990 sąd uznał Tysona winnym naruszenia nietykalności cielesnej i skazał na grzywnę 100 dolarów amerykańskich[10].

9 kwietnia 1989 oskarżono go o trzykrotne uderzenie pomocnika parkingowego otwartą ręką przed klubem nocnym w Los Angeles, po tym, jak poprosił on Tysona o wyprowadzenie Mercedesa z miejsca zarezerwowanego dla właściciela klubu. Zarzuty zostały potem oddalone z powodu braku współpracy świadków[10].

18 lipca 1991 Tyson spotkał się z Desiree Washington, uczestniczką konkursu piękności Afroamerykanek Miss Black America. Oboje spędzili poranek w pokoju hotelowym boksera. Cztery dni później Washington pozwała Tysona o gwałt. 10 lutego 1992 bokser został uznany winnym gwałtu i dwóch innych przestępstw seksualnych. 26 marca 1992 został skazany na 10 lat więzienia, w tym 2 lata w zawieszeniu. Nigdy nie przyznał się do winy. Wyrok został wykonany w trybie natychmiastowym w stanie Indiana. Tyson został osadzony w więzieniu Indiana Youth Center przy Plainfield w stanie Indiana. 8 maja 1992 do jego wyroku doliczono 15 dni za zastraszanie strażnika i złe sprawowanie. Mike Tyson wyszedł na wolność wcześniej, 25 marca 1995, za dobre sprawowanie[10].

24 września 1996 zwakował mistrzostwo wagi ciężkiej WBC[20] z powodu nakazu sądowego. Został skazany za naruszenie warunków kontraktu, odmawiając walki z głównym pretendentem do tytułu, Lennoxem Lewisem[23].

5 lutego 1999 został dwukrotnie skazany na dwa lata więzienia za napaść na dwóch kierowców po wypadku drogowym w 1998. Sędzia Stephen Johnson zawiesił wszystkie kary więzienia z wyjątkiem jednego roku. Tyson został również ukarany grzywną w wysokości 5000 dolarów amerykańskich i skazany na dwa lata w zawieszeniu po zwolnieniu z więzienia. Osadzono go w Maryland, w zakładzie karnym Montgomery County Detention Center. 20 lutego za niewłaściwe zachowanie został ukarany pobytem w izolatce, gdzie spędził sześć dni[10].

22 sierpnia 2000 został ukarany grzywną w wysokości 187 500 dolarów amerykańskich za fizyczne opieranie się decyzji sędziego (siłowo odsunął sekundanta, wywracając go, po czym usiłował kontynuować walkę) po wygranej walce przeciwko Lou Savarese’owi.[10].

W 2007 odsiedział 24-godzinny wyrok więzienia za posiadanie narkotyków i jazdę pod ich wpływem[2]. Otrzymał łagodny wyrok w zamian za zgłoszenie się na kurację odwykową[21].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]
Brama posiadłości Mike’a Tysona w Southington w stanie Ohio

Partnerki i dzieci

[edytuj | edytuj kod]

9 lutego 1988 w Nowym Jorku ożenił się z aktorką Robin Givens[10]. W maju kobieta poroniła[47]. 17 czerwca Givens i jej rodzina oskarżyli Tysona o fizyczne znęcanie się nad nią. 7 października kobieta złożyła podanie o rozwód[10].

2 maja 1990 Natalie Fears urodziła syna i wskazała Mike’a Tysona jako ojca, żądając od niego alimentów. Bokser nazwał niemowlę D’Amato, na cześć swojego trenera i ojca zastępczego Cusa D’Amato. Badania krwi ostatecznie wykazały jednak, że Mike Tyson nie jest jego biologicznym ojcem[47].

Pierwsze dziecko miał z Kimberly Scarborough. Była to urodzona w 1990 córka, którą bokser nazwał Mikey Lorna Tyson[47].

19 kwietnia 1997[47] w Bethesdzie w stanie Indiana zawarł drugi związek małżeński z pediatrą Monicą Turner[48]. Z tego związku urodziła się dwójka dzieci: córka Rayna (ur. 14 lutego 1996) i syn Amir (ur. 5 sierpnia 1997). W 2002 Tysonowi urodził się syn Miguel Leon. Tożsamość matki Miguela Leona Tysona została zatajona przed opinią publiczną. 14 stycznia 2003 Tyson i Turner rozwiedli się[47].

W 2005 jemu i Sol Xochitl urodziła się córka Exodus Tyson. Zginęła w wieku czterech lat 26 maja 2009 z powodu wypadku, jaki miała w czasie zabawy na bieżni w domu swojej matki. Zaplątała się w zwisający przewód i udusiła się. Została natychmiast odwieziona do szpitala, ale umarła następnego dnia[47].

6 czerwca 2009 poślubił Lakihę Spicer. To małżeństwo Mike Tyson opisał jako zmieniające jego życie na lepsze. Przypisuje żonie uratowanie go przed życiem w rozpaczy. Oboje poznali się, gdy początkujący bokser miał 18 lat i od tego czasu wielokrotnie okazjonalnie się spotykali. Razem mają córkę Milan (ur. 25 grudnia 2008) i syna Morocco (ur. 25 stycznia 2011)[47].

Wiara

[edytuj | edytuj kod]

W czasie odbywania kary więzienia między 1992 a 1995 nawrócił się na Islam[49][50] i przyjął muzułmańskie imię Malik Abdul Aziz[51]. W październiku 2014 w wywiadzie dla Howarda Sterna potępił islamskich ekstremistów[52].

Problemy finansowe

[edytuj | edytuj kod]

W 2003 Tyson ogłosił bankructwo i przyznał, że ma 34 miliony dolarów długu. Według analityków Tyson w ciągu całej swojej kariery zarobił w przybliżeniu 400 milionów dolarów amerykańskich[2]. Na liście jego wierzycieli było między innymi sześć firm prawniczych, którym był winny 600 tysięcy dolarów amerykańskich. Był też winien 173 706 dolary jubilerowi z Las Vegas za złoty łańcuch pokryty 80 karatami diamentów. Mordechai Yerushalmi nie wziął pieniędzy od razu, bo Tyson był jego stałym klientem[53]. W 2010 nadal utrzymywał, że ma mało pieniędzy[21]. Sam Tyson jako jednego z winnych jego problemów z płynnością finansową wymienił promotora boksu Don Kinga[54].

Problemy psychiczne i uzależnienia

[edytuj | edytuj kod]

4 września 1988 uderzył samochodem marki BMW w drzewo. Gazeta „New York Daily News” podała do informacji, że była to próba samobójcza spowodowana nierównowagą chemiczną w mózgu[10].

13 października 1998 był badany psychicznie w celu ustalenia czy nadaje się do powrotu do kariery bokserskiej. Badania wykazały, że cierpi na zaburzenia depresyjne i ma niską samoocenę[10].

Przez znaczną część życia miał problemy z uzależnieniem od alkoholu i narkotyków[55]. W 2007 został skazany za jazdę samochodem pod wpływem marihuany[2] i zgłosił się na kurację odwykową[21]. W marcu 2011 w programie The Ellen DeGeneres Show oświadczył, że udało mu się przezwyciężyć alkoholizm i przeszedł na weganizm[56]. W sierpniu 2013 przyznał jednak, że skłamał i był na skraju śmierci z powodu alkoholizmu[57]. W grudniu 2013 oświadczył, że robi postępy w walce z nałogiem, ale zrezygnował z diety wegańskiej[58].

Lista walk w boksie

[edytuj | edytuj kod]

Legenda:

  • DQ – dyskwalifikacja
  • KO – nokaut
  • MD – decyzja większości sędziów
  • NC – uznane za nieodbyte
  • PTS – walka zakończona na punkty
  • RSC – walka zatrzymana przez sędziego
  • RSCO – walka zatrzymana przez sędziego z powodu zdeklasowania przeciwnika
  • RTD – techniczna decyzja sędziów
  • SD- niejednogłośna decyzja sędziów
  • TKO – techniczny nokaut
  • UD – jednogłośna decyzja sędziów
  • WO – walkower

Walki zawodowe

[edytuj | edytuj kod]
Walki zawodowe[59]
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce Uwagi
59 Przegrana 50-7 (2) Jake Paul UD 2024-11-15 15 listopada 2024(dts) Arlington, Teksas Stany Zjednoczone Walka zorganizowana przez Netflix.
58 Przegrana 50-6 (2) Kevin McBride RTD 11 czerwca 2005 Waszyngton, Capital One Arena Stany Zjednoczone
57 Przegrana 50-5 (2) Danny Williams KO 2004-07-20 20 lipca 2004(dts) Louisville, Kentucky Stany Zjednoczone
56 Wygrana 50-4 (2) Clifford Etienne KO 2003-02-22 22 lutego 2003(dts) Memphis, Tennessee Stany Zjednoczone
55 Przegrana 49-4 (2) Lennox Lewis KO 2002-01-08 8 stycznia 2002(dts) Memphis, Tennessee Stany Zjednoczone Nieudana próba zdobycia mistrzostw IBF, WBA i WBC.
54 Wygrana 49-3 (2) Brian Nielsen RTD 2001-10-13 13 października 2001(dts) Kopenhaga, Dania Dania
53 NC 48-3 (2) Andrzej Gołota NC 2000-10-20 20 października 2000(dts) Auburn Hills, Michigan Stany Zjednoczone Początkowo Tyson wygrał przez RTD, ale później walka została uznana za NC, ponieważ Tyson był w jej trakcie pod wpływem Marihuany[60].
52 Wygrana 48-3 (1) Lou Savarese TKO 2000-06-24 24 czerwca 2000(dts) Glasgow, Szkocja Wielka Brytania
51 Wygrana 47-3 (1) Julius Francis TKO 2000-01-29 29 stycznia 2000(dts) Manchester, Anglia Wielka Brytania
50 NC 46-3 (1) Orlin Norris NC 1999-10-23 23 października 1999(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Norris nie był w stanie kontynuować walki z powodu kontuzji kolana[61].
49 Wygrana 46-3 Francois Botha KO 1999-01-16 16 stycznia 1999(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
48 Przegrana 45-3 Evander Holyfield DQ 1997-01-28 28 stycznia 1997(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Został zdyskwalifikowany za gryzienie ucha Holyfielda[62].
47 Przegrana 45-2 Evander Holyfield TKO 1996-11-09 9 listopada 1996(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Stracił mistrzostwo WBA, wcześniej zrzekł się mistrzostwa WBC.
46 Wygrana 45-1 Bruce Seldon TKO 1996-09-07 7 września 1996(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship.
45 Wygrana 44-1 Frank Bruno TKO 1996-03-16 16 marca 1996(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
44 Wygrana 43-1 Buster Mathis Jr. KO 1995-12-16 16 grudnia 1995(dts) Filadelfia, Pensylwania Stany Zjednoczone
43 Wygrana 42-1 Peter McNeeley DQ 1995-08-19 19 sierpnia 1995(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone McNeely został zdyskwalifikowany po tym jak jego menedżer wszedł na ring[63].
42 Wygrana 41-1 Donovan Ruddock UD 1991-06-28 28 czerwca 1991(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
41 Wygrana 40-1 Donovan Ruddock TKO 1991-03-18 18 marca 1991(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
40 Wygrana 39-1 Alex Stewart TKO 1990-12-08 8 grudnia 1990(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
39 Wygrana 38-1 Henry Tillman KO 1990-06-16 16 czerwca 1990(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
38 Przegrana 37-1 James Douglas KO 11 lutego 1990 Tokio, Japonia Japonia Stracił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
37 Wygrana 37-0 Carl Williams TKO 1989-07-21 21 lipca 1989(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
36 Wygrana 36-0 Frank Bruno TKO 1989-02-25 25 lutego 1989(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
35 Wygrana 35-0 Michael Spinks KO 1988-06-27 27 czerwca 1988(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
34 Wygrana 34-0 Tony Tubbs TKO 1988-03-21 21 marca 1988(dts) Tokio, Japonia Japonia Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
33 Wygrana 33-0 Larry Holmes KO 1988-01-22 22 stycznia 1988(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
32 Wygrana 32-0 Tyrell Biggs TKO 1987-10-16 16 października 1987(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa IBF, WBA i WBC.
31 Wygrana 31-0 Tony Tucker UD 1987-08-01T00:00:00.001 1 sierpnia 1987(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo IBF World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwa WBA i WBC.
30 Wygrana 30-0 Pinklon Thomas TKO 1987-05-30 30 maja 1987(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Obronił mistrzostwa WBA i WBC.
29 Wygrana 29-0 James Smith UD 1987-03-07 7 marca 1987(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBA World Heavyweight Championship i obronił mistrzostwo WBC.
28 Wygrana 28-0 Trevor Berbick TKO 1986-11-22 22 listopada 1986(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Zdobył mistrzostwo WBC World Heavyweight Championship.
27 Wygrana 27-0 Alfonzo Ratliff TKO 1986-09-06 6 września 1986(dts) Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone
26 Wygrana 26-0 Jose Ribalta TKO 1986-08-17 17 sierpnia 1986(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
25 Wygrana 25-0 Marvis Frazier KO 1986-07-26 26 lipca 1986(dts) Glens Falls, Nowy Jork Stany Zjednoczone
24 Wygrana 24-0 Lorenzo Boyd KO 1986-07-11 11 lipca 1986(dts) Swan Lake, Nowy Jork Stany Zjednoczone
23 Wygrana 23-0 William Hosea KO 1986-01-28 28 stycznia 1986(dts) Troy, Nowy Jork Stany Zjednoczone
22 Wygrana 22-0 Reggie Gross TKO 1986-01-13 13 stycznia 1986(dts) Nowy Jork, Nowy Jork Stany Zjednoczone
21 Wygrana 21-0 Mitch Green UD 1986-05-20 20 maja 1986(dts) Nowy Jork, Nowy Jork Stany Zjednoczone
20 Wygrana 20-0 James Tillis UD 1986-05-03 3 maja 1986(dts) Glens Falls, Nowy Jork Stany Zjednoczone
19 Wygrana 19-0 Steve Zouski KO 1986-03-10 10 marca 1986(dts) Uniondale, Nowy Jork Stany Zjednoczone
18 Wygrana 18-0 Jesse Ferguson TKO 1986-02-16 16 lutego 1986(dts) Troy, Nowy Jork Stany Zjednoczone
17 Wygrana 17-0 Mike Jameson TKO 1986-01-24 24 stycznia 1986(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
16 Wygrana 16-0 David Jaco TKO 1986-01-11 11 stycznia 1986(dts) Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone
15 Wygrana 15-0 Mark Young TKO 1985-12-27 27 grudnia 1985(dts) Latham, Kansas Stany Zjednoczone
14 Wygrana 14-0 Sammy Scaff TKO 1985-12-06 6 grudnia 1985(dts) Nowy Jork, Nowy Jork Stany Zjednoczone
13 Wygrana 13-0 Conroy Nelson TKO 1985-11-22 22 listopada 1985(dts) Latham, Kansas Stany Zjednoczone
12 Wygrana 12-0 Eddie Richardson KO 1985-11-13 13 listopada 1985(dts) Houston, Teksas Stany Zjednoczone
11 Wygrana 11-0 Sterling Benjamin TKO 1985-11-01T00:00:00.001 1 listopada 1985(dts) Latham, Kansas Stany Zjednoczone
10 Wygrana 10-0 Robert Colay KO 1985-10-25 25 października 1985(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
9 Wygrana 9-0 Donnie Long TKO 1985-10-09 9 października 1985(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
8 Wygrana 8-0 Michael Johnson KO 1985-09-05 5 września 1985(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
7 Wygrana 7-0 Lorenzo Canady KO 1985-08-15 15 sierpnia 1985(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
6 Wygrana 6-0 Larry Sims KO 1985-07-19 19 lipca 1985(dts) Poughkeepsie, Nowy Jork Stany Zjednoczone
5 Wygrana 5-0 John Alderson TKO 1985-07-11 11 lipca 1985(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
4 Wygrana 4-0 Ricardo Spain TKO 1985-06-20 20 czerwca 1985(dts) Atlantic City, New Jersey Stany Zjednoczone
3 Wygrana 3-0 Don Halpin KO 1985-05-23 23 maja 1985(dts) Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone
2 Wygrana 2-0 Trent Singleton TKO 1985-04-10 10 kwietnia 1985(dts) Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone
1 Wygrana 1-0 Hector Mercedes TKO 1985-03-06 6 marca 1985(dts) Albany, Nowy Jork Stany Zjednoczone

Walki amatorskie

[edytuj | edytuj kod]
Walki amatorskie[64]
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce
18 Wygrana 15-3 Hakan Brock UD 1984-10-21 21 października 1984(dts) Tampere, Finlandia Finlandia
17 Wygrana 14-3 Istvan Szikora SD 1984-10-20 20 października 1984(dts) Tampere, Finlandia Finlandia
16 Wygrana 13-3 Pekka Viippo WO 1984-10-19 19 października 1984(dts) Tampere, Finlandia Finlandia
15 Wygrana 12-3 Kelton Brown RSC 1984-08-23 23 sierpnia 1984(dts) Lake Placid, Nowy Jork Stany Zjednoczone
14 Wygrana 11-3 Winston Bentt RSC 1984-08-18 18 sierpnia 1984(dts) Syracuse, Nowy Jork Stany Zjednoczone
13 Przegrana 10-3 Henry Tillman SD 1984-07-06 6 lipca 1984(dts) Las Vegas, Kalifornia Stany Zjednoczone
12 Przegrana 10-2 Henry Tillman UD 1984-06-10 10 czerwca 1984(dts) Fort Worth, Teksas Stany Zjednoczone
11 Wygrana 10-1 Henry Milligan KO 1984-06-09 9 czerwca 1984(dts) Fort Worth, Teksas Stany Zjednoczone
10 Wygrana 9-1 Avery Rawls MD 1984-06-08 8 czerwca 1984(dts) Fort Worth, Teksas Stany Zjednoczone
9 Wygrana 8-1 Jonathan Littles RSC 1984-04-21 21 kwietnia 1984(dts) Saint Louis, Missouri Stany Zjednoczone
8 Wygrana 7-1 Richard Johnson RSC 1984-04-20 20 kwietnia 1984(dts) Saint Louis, Missouri Stany Zjednoczone
7 Wygrana 6-1 Johnny Williams PTS 1984-04-19 19 kwietnia 1984(dts) Saint Louis, Missouri Stany Zjednoczone
6 Wygrana 5-1 Peter Geier RTD 1983-09-16 16 września 1983(dts) Lake Placid, Nowy Jork Stany Zjednoczone
5 Przegrana 4-1 Craig Payne PTS 1983-03-26 26 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk Stany Zjednoczone
4 Wygrana 4-0 Warren Thompson PTS 1983-03-25 25 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk Stany Zjednoczone
3 Wygrana 3-0 Mike Bardwell RSC 1983-03-24 24 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk Stany Zjednoczone
2 Wygrana 2-0 Andrew Stokes RSC 1983-03-23 23 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk Stany Zjednoczone
1 Wygrana 1-0 Ronald Williams RSCO 1983-03-22 22 marca 1983(dts) Albuquerque, Nowy Meksyk Stany Zjednoczone

Walki pokazowe

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Data Miejsce Uwagi Przypis
2 Remis 0-0-1 Roy Jones Jr. SD 2020-11-28 28 listopada 2020(dts) Los Angeles, Kalifornia Stany Zjednoczone Walka zorganizowana przez WBC [30]
1 – – Corey Sanders – 2006-10-20 20 października 2006(dts) Youngstown, Ohio Stany Zjednoczone Sparring promujący serię walk pokazowych Mike’a Tysona [65]

Mistrzostwa i osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Mike Tyson podziwiający szatę swojego idola Muhammada Alego w galerii International Boxing Hall of Fame

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Most Opponents Beaten for World Heavyweight Title. [dostęp 2021-01-03]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Mike Tyson, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  3. ↑ Lorna Mae Smith Tyson [online], Find a Grave (ang.).
  4. ↑ a b Mike Costello, Mike Tyson staying clean but still sparring with temptation [online], BBC, 18 grudnia 2013 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  5. ↑ Jimmy “Curlee” Kirkpatrick [online], Find a Grave.
  6. ↑ Ira Berkow, Sports of The Times: Boxing; Tyson's Fault Line: Don't Put Blame on Me, „The New York Times”, 22 października 1998, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  7. ↑ Denise Annette “Niecy” Tyson Anderson [online], Find a Grave (ang.).
  8. ↑ Mike Tyson szokująco o traumie z dzieciństwa: Zgwałcił mnie, a wcześniej zastraszył [online], Super Express, 27 lipca 2017 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  9. ↑ a b Dead pigeon prompted Mike Tyson's first fight, 11 marca 2011, ISSN 0307-1235 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  10. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Tyson timeline: Notable moments in Tyson's life [online], ESPN [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  11. ↑ a b Jesteś jak Tyson? [online], Puls Biznesu, 21 sierpnia 2017 [dostęp 2019-06-01] (pol.).
  12. ↑ Mike Tyson [online], BoxRec [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  13. ↑ a b c Tyson Mike (Michael Gerald), [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-06-01].
  14. ↑ a b c TBT: Watch 15-year-old Mike Tyson viciously KO opponent in just 9 seconds [online], FOX Sports, 19 listopada 2015 [dostęp 2019-06-03] (ang.).
  15. ↑ a b Official Golden Gloves of America Website [online], web.archive.org, 6 maja 2017 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-05-06].
  16. ↑ Mike Tyson vs Hector Mercedes 'Tyson's first Professional Fight'. SportsMoments. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  17. ↑ Mike Tyson Fast Facts. TV Guide. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  18. ↑ a b Johnson Publishing Company, Jet, Johnson Publishing Company, 22 stycznia 1990, s. 46 [dostęp 2019-06-01] (ang.).
  19. ↑ Varun Pahwa, Mike Tyson Biography: The Rise, Fall, & Rebirth of a Champion [online] [dostęp 2021-11-13] (ang.).
  20. ↑ a b c Birmingham Times, World Boxing Council (WBC) Heavyweight Champions [online], The Birmingham Times, 15 lipca 2016 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  21. ↑ a b c d e f Łukasz Cegliński, Bestia Mike Tyson – spłukany, ale szczęśliwy. Bokser, który przepuścił 300 mln dolarów [online], Sport.pl, 9 grudnia 2010 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  22. ↑ Nick Bond, On This Day: Mike Tyson knocks out Bruce Seldon with 'phantom punch' – Boxing News [online], web.archive.org, 11 stycznia 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-01-11] (ang.).
  23. ↑ a b Dean Juipe, Tyson criticized for vacating crown – Las Vegas Sun Newspaper [online], lasvegassun.com, 25 września 1996 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  24. ↑ Mike Tyson zaszokował. Gryzłby dalej Holyfielda, gdyby nie przerwano walki [online], sport.se.pl, 25 października 2018 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  25. ↑ Tomasz Ratajczak, 12 LAT TEMU LEWIS ZNOKAUTOWAŁ TYSONA [online], bokser.org, 8 czerwca 2014 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  26. ↑ Williams knocks out Tyson [online], ABC News, 31 lipca 2004 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  27. ↑ Tyson tried to bite off my nipple – McBride recalls Iron Mike win – [online], irish-boxing.com, 12 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  28. ↑ Tyson Foe's Weight Raises Eyebrows, „The New York Times”, 10 czerwca 2005, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-05] (ang.).
  29. ↑ Brian Campbell, Mike Tyson vs. Roy Jones Jr. fight: Five biggest storylines to watch during the exhibition event [online], CBS, 25 listopada 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  30. ↑ a b Manouk Akopyan, Mike Tyson vs. Roy Jones Jr.: Fight ends in a draw after eight rounds [online], Los Angeles Times, 29 listopada 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  31. ↑ Andreas Nicolaides, Mike Tyson zdradził datę kolejnej walki. Rywalem Evander Holyfield? [online], Radio ZET, 18 marca 2021 [dostęp 2021-03-21] (pol.).
  32. ↑ a b c d Mike Tyson [online], Online World of Wrestling [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-04] (ang.).
  33. ↑ TYSON AND AUSTIN! TYSON AND AUSTIN!, „Cageside Seats” [dostęp 2017-10-14].
  34. ↑ Steve Austin [online], Online World of Wrestling [dostęp 2017-09-30] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-15] (ang.).
  35. ↑ David Bixenspan, Full Career Retrospective and Greatest Moments for Stone Cold Steve Austin [online], Bleacher Report, 29 sierpnia 2013 [dostęp 2017-10-14] (ang.).
  36. ↑ a b Marc Middleton, Full Report From The 2012 WWE Hall Of Fame Ceremony [online], Wrestling Inc., 31 marca 2012 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  37. ↑ Andrzej Kała, WWE 13 – Mike Tyson jako dodatek dla zamówień przedpremierowych [online], Playing Daily, 21 czerwca 2012 [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  38. ↑ Marc Raimondi, AEW's no-fans PPV features Mike Tyson and Jags stadium brawl [online], ESPN, 24 maja 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  39. ↑ Mike Tyson and Henry Cejudo mix it up in AEW pro wrestling brawl with Chris Jericho [online], ESPN, 28 maja 2020 [dostęp 2021-03-21] (ang.).
  40. ↑ Mike Tyson [online], IMDb [dostęp 2019-06-06].
  41. ↑ Mike Tyson [online], Filmweb [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  42. ↑ Mike Tyson’s Punch-Out!! – informacje o grze, recenzje, zapowiedzi, aktualności, galerie [online], PPE.pl [dostęp 2019-06-06] (pol.).
  43. ↑ TYSON [online], Festival de Cannes [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  44. ↑ Matt Trueman, A tough act: Mike Tyson's one-man show on Broadway, „The Guardian”, 19 czerwca 2012, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  45. ↑ Mike Tyson szczery do bólu [online], HBO, 2013 (pol.).
  46. ↑ Gregory Cowles (2013-11-22): Inside the List. The New York Times. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  47. ↑ a b c d e f g Retired heavyweight boxing champion Mike Tyson's family: Wife And Kids [online], bodyheightweight.com, 3 maja 2017 [dostęp 2019-06-06] (ang.).
  48. ↑ Tyson finalizes divorce, could pay ex $9 million – Sports – Mike Tyson – Brief Article [online], Bent, 13 stycznia 2008 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2008-01-13] (ang.).
  49. ↑ Dave Anderson, Sports of The Times; The Tyson, Olajuwon Connection, „The New York Times”, 13 listopada 1994, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  50. ↑ Pat Putnam, A prayer from Mike Tyson as he leaves jail: from the archive, 25 March 1995, „The Guardian”, 25 marca 2015, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  51. ↑ Tyson a Heavyweight in Chechnya, „Los Angeles Times”, 16 września 2005, ISSN 0458-3035 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  52. ↑ Muslim celebrities [online], cbsnews.com [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  53. ↑ Robert Małolepszy, Jak stracić 700 milionów dolarów. Historia dwóch legend ringu [online], Polska Times, 29 maja 2013 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  54. ↑ Paweł Ślęzak, Mike Tyson ma już 50 lat! [online], Polsat Sport, 30 czerwca 2016 [dostęp 2019-06-16] (pol.).
  55. ↑ Tyson Fury on depression, drugs, drinking and his comeback fight [online], 4 czerwca 2018 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  56. ↑ Mike Tyson Talks Sobriety and Vegan Life with Ellen DeGeneres! [online], Xappeal, 8 marca 2011 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  57. ↑ Kevin Iole, Former heavyweight champion Mike Tyson: ‘I’m on the verge of dying because I’m a vicious alcoholic.’ [online], sports.yahoo.com, 25 sierpnia 2013 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  58. ↑ Nicki Gostin, Mike Tyson talks religon: 'I need Allah' [online], Fox News, 25 marca 2015 [dostęp 2019-06-07] (ang.).
  59. ↑ a b BoxRec: Mike Tyson [online], boxrec.com [dostęp 2019-06-15].
  60. ↑ The Associated Press, PLUS: BOXING; Tyson Tests Positive For Marijuana, „The New York Times”, 19 stycznia 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  61. ↑ Mike Freeman, BOXING; In Bizarre Ending, Tyson Bout Is Declared a No Contest, „The New York Times”, 24 października 1999, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  62. ↑ Tom Friend, Tyson Disqualified for Biting Holyfield's Ears, „The New York Times”, 29 czerwca 1997, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  63. ↑ Richard Hoffer, CON JOB NOT BY MIKE TYSON BUT BY PETER MCNEELEY'S CORNERMAN, WHO HAD HIS EYE ON A BIGGER PRIZE, Sports Illustrated, 802 [dostęp 2019-06-15] (ang.).
  64. ↑ BoxRec: Mike Tyson [online], boxrec.com [dostęp 2021-03-21].
  65. ↑ Youngstown, Ohio – Mike Tyson’s return to boxing was no knockout. Not even close. [online], 22 października 2006 [dostęp 2021-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-07] (ang.).
  66. ↑ Mike Tyson [online], ibhof.com [dostęp 2019-06-15].
  67. ↑ Ring Magazine Fight of the Year – BoxRec [online], boxrec.com [dostęp 2019-06-15].
  68. ↑ PAST WINNERS OF THE RING'S YEAR-END AWARDS [online], RingTv, 21 kwietnia 2013 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-21].
  69. ↑ Mike Tyson – AskMen.com [online], AskMen.com, 4 stycznia 2009 [dostęp 2019-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-04] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
WWE Hall of Fame
Lata 1990–1999
1993
1994
1995
1996
Lata 2000–2009
2004
2005
2006
2007
2008
2009
Lata 2010–2019
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
Lata 2020–2029
2020
2021
Bokser roku według czasopisma The Ring
Sugar Ray Robinson Award
Laureaci nagrody BBC Sports Personality World Sport Star of the Year
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mike_Tyson&oldid=75272124”