Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ντάιγκο-τζι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 34°57′4″N 135°49′10″E / 34.95111°N 135.81944°E / 34.95111; 135.81944


Ντάιγκο-τζι
Χάρτης
Είδοςβουδιστικός ναός και chokugan-ji
Γεωγραφικές συντεταγμένες34°57′4″N 135°49′10″E
ΘρήσκευμαShingon-shū Daigo-ha[1]
Διοικητική υπαγωγήΦουσίμι
ΧώραΙαπωνία
Έναρξη κατασκευής874
ΠροστασίαΕθνικός Θησαυρός και τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1994)
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Ντάιγκο-τζι (醍醐寺, Daigo-ji) είναι βουδιστικός ναός της σχολής Σίνγκον στο Φουσίμι-κου, στο Κιότο, της Ιαπωνίας. Κυρίως στον ναό αυτό (χόνζον) λατρεύεται ο Γιακούσι. Ντάιγκο, κυριολεκτικά σημαίνει "βούτυρο γκι", και χρησιμοποιείται μεταφορικά με την έννοια του "crème de la crème" και είναι μία βαθυστόχαστη μεταφορά των βουδιστικών αντιλήψεων.[2][3]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Ντάιγκο-τζι ιδρύθηκε στην πρώιμη περίοδο Χεϊάν. [4] Το 874, ο Ρίγκεν-ντάισι (Σόμπο) (832-909) ίδρυσε το ναό. Η αίθουσα Γιακούσι κατασκευάστηκε το 907, η Αίθουσα Σακιαμούνι το 926 και η πενταώροφη παγόδα ύψους 38 μέτρων το 951.[3]

Αφού αρρώστησε και παραιτήθηκε το 930, ο αυτοκράτορας Ντάιγκο εισήλθε στο βουδιστικό ιερατείο σε αυτόν τον ναό. Ως μοναχός, πήρε το βουδιστικό όνομα Χο-Κόνγκο και λίγο αργότερα, πέθανε σε ηλικία 46 ετών. Τον έθαψαν στο ναό, γι' αυτό και το μεταθανάτιο όνομά του ήταν Ντάιγκο. [5]

Κατά τη διάρκεια της περιόδου Μουρομάτσι, ο ναός καταστράφηκε από τον πόλεμο του Όνιν, αφήνοντας μόνο την πενταώροφη παγόδα ως τη μοναδική σωζόμενη κατασκευή. Αρκετές μεταγενέστερες προσπάθειες ανοικοδόμησης πραγματοποιήθηκαν υπό τον Χιντεγιόσι Τογιοτόμι, με την τελευταία ανακατασκευή να πραγματοποιήθηκε το 1606. Αυτές οι προσπάθειες ανοικοδόμησαν πολλές από τις σημερινές δομές, συμπεριλαμβανομένων των Κόντο και Κάισαν-ντο.

Το 1939, μια δασική πυρκαγιά έπληξε το τμήμα Κάμι-Ντάιγκο του ναού, καίγοντας τη Βουδιστική Βιβλιοθήκη Κειμένων και το Τζουντέι-ντο, το οποίο ξαναχτίστηκε μόλις το 1968. Το 1997, το Χόκκε Σανμάγια-ντο, μια αίθουσα που είχε αρχικά κατασκευαστεί το 949 αλλά κάηκε το 1470, ανακατασκευάστηκε και μετονομάστηκε σε Σίννιο Σανμάγια-ντο (Shinnyo Sanmaya-do).

Εθνικοί θησαυροί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κόντο (Χρυσή Αίθουσα) του Ντάιγκο-τζι,
ένας Εθνικός Θησαυρός της Ιαπωνίας

Αρκετές κατασκευές, συμπεριλαμβανομένου του Κόντο και της πενταώροφης παγόδας, είναι Εθνικοί Θησαυροί της Ιαπωνίας. Ο ναός διαθέτει 18 ειδικά καθορισμένους εθνικούς θησαυρούς, συμπεριλαμβανομένων των κτηρίων και άλλων έργων. Ο ναός διαθέτει αρκετές δεκάδες σημαντικά πολιτιστικά αγαθά. Οι τοιχογραφίες στο ναό αποτέλεσαν αντικείμενο ακαδημαϊκής έρευνας, που κέρδισε το Αυτοκρατορικό Βραβείο της Ιαπωνικής Ακαδημίας το 1960. [6]

Ως μέρος των «Ιστορικών Μνημείων του Αρχαίου Κιότο», έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.[3]

Η πενταόροφη παγόδα στο ναό Ντάιγκο-τζι χτίστηκε το 951 και είναι το παλαιότερο κτίριο στο Κιότο. Ήταν ένα από τα λίγα κτήρια, που επέζησαν από τον πόλεμο του Όνιν τον 15ο αιώνα.[7] Η πύλη Νιόμον καταστράφηκε από φωτιά και ξαναχτίστηκε το 1605. Η Αίθουσα Ρεϊχόκαν περιέχει 10 εθνικούς θησαυρούς και 50 Σημαντικές Πολιτιστικές Περιουσίες.[3]

Κήπος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περισσότερους από επτά αιώνες μετά την ίδρυσή του, ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι πραγματοποίησε ένα διάσημο πάρτι προβολής ανθισμένων κερασιών με το όνομα Ντάιγκο νο χανάμι (Daigo no hanami) [8] το 1598 στον υποναό Σάνμπο-ιν. [9]Ο κήπος διαθέτει 800 βράχους.[3]

Τα έντονα χρώματα των φύλλων σφενδάμου προσελκύουν τουρίστες και άλλους την εποχή του φθινοπώρου. Το μαυσωλείο του αυτοκράτορα Σουζάκου, γνωστό ως Ντάιγκο νο μισασάγκι (Daigo no misasagi), βρίσκεται κοντά στο Ντάιγκο-τζι.

Φθινοπωρινό χρώμα από το Acer palmatum (momiji) στο Ντάιγκο-τζι

Σχέδιο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η είσοδος του Σάνμπο-ιν

Το Ντάιγκο-τζι διαρθρώνεται σε τρία μέρη: Σάνμπο-ιν, Σίμο-Ντάιγκο (Κάτω Ντάιγκο) και Κάμι-Ντάιγκο (Άνω Ντάιγκο). [10] Αυτά είναι προοδευτικά μεγαλύτερα, πιο άγρια και πιο ψηλά στο βουνό. Το Σάνμπο-ιν και το Σίμο-Ντάιγκο βρίσκονται στη βάση του βουνού, είναι εύκολα προσβάσιμα και προσελκύουν τον περισσότερο τουρισμό. Το Κάμι-Ντάιγκο βρίσκεται στην κορυφή του βουνού, χρειάζεται μια μεγάλη, επίπονη πεζοπορία, για να φτάσετε, και επομένως είναι λιγότερο επισκέψιμο. Υπάρχει ελευθερία μετακίνησης στους δρόμους γύρω από το Σάνμπο-ιν, αλλά μπαίνοντας στο Σάνμπο-ιν, το μουσείο, το Σίμο-Ντάιγκο ή το Κάμι-Ντάιγκο απαιτούν ξεχωριστή είσοδο - οι τρεις πρώτοι έχουν συνδυασμένη έκδοση εισιτηρίων, ενώ το Κάμι-Ντάιγκο είναι ξεχωριστό.

Το Σάνμπο-ιν είναι μια συλλογή περιτοιχισμένων συγκροτημάτων, που συνδέονται με δρόμους γεμάτους με άνθη κερασιάς. Περιλαμβάνει τον ναό (συμπεριλαμβανομένου ενός αξιοσημείωτου κήπου τσαγιού), ένα μουσείο και άλλα συγκροτήματα και είναι πολύ ζωντανό κατά την περίοδο της άνθισης της κερασιάς. Το Σάνμπο-ιν αρχικά κατασκευάστηκε το 1115 και ήταν η κατοικία του ηγούμενου του μοναστηριού. Το τωρινό κτήριο μαζί με τον κήπο του αποτελεί ανακατασκευή του αρχικού το 1598 και είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της αρχιτεκτονικής Μομογιάμα.[11] Το Σίμο-Ντάιγκο είναι ένας μεγάλος περίβολος, που περιέχει ανεξάρτητες αίθουσες, συμπεριλαμβανομένου του παλαιότερου σωζόμενου κτηρίου στο Κιότο, μαζί με ανοιχτούς χώρους.

Το Κάμι-Ντάιγκο, εκτός από ένα μικρό σύμπλεγμα κτηρίων στη βάση, βρίσκεται στην κορυφή του βουνού. Η είσοδος στο Κάμι-Ντάιγκο μπορεί να επιτευχθεί περνώντας από το Σίμο-Ντάιγκο ή από ένα μονοπάτι δίπλα στο Σίμο-Ντάιγκο. Υπάρχει ένα μονοπάτι με σκάλες μέχρι την κορυφή, το οποίο διαρκεί περίπου μία ώρα, για να φτάσετε στο κεντρικό συγκρότημα. Στα μισά του δρόμου υπάρχει ένα σημείο ανάπαυσης και ένα μικρό ιερό. Στην είσοδο του κεντρικού συγκροτήματος βρίσκεται το Ντάιγκο -Σούι, μια πηγή αγιασμού, από την οποία προήλθε ο Ντάιγκο-τζι, μαζί με άλλα κτήρια. Μετά από δεκαπέντε λεπτά περπάτημα ακόμη με τα πόδια μπορεί κάποιος να φτάσει στην κορυφή, η οποία περιέχει άλλες αίθουσες, κυρίως το Κάισαν-ντο, μαζί με την εκτεταμένη θέα στις πόλεις από κάτω. Πέρα από την κορυφή, το πίσω μέρος του βουνού είναι σχεδόν εντελώς ανεκμετάλλευτο, κυρίως με μονοπάτια πεζοπορίας. Υπάρχει, ωστόσο, το Όκου-νο-ιν, ένα σπήλαιο με λίγα αγάλματα, στο οποίο μπορείτε να φτάσετε με μια εικοσάλεπτη πεζοπορία κατά μήκος ενός ανώμαλου μονοπατιού. Λόγω δυσκολίας πρόσβασης, αυτό σπάνια το επισκέπτονται τουρίστες, αν και μια εκδήλωση του ναού πραγματοποιείται εκεί την πρώτη Κυριακή του Μαρτίου. Κοντά στο Όκου-νο-ιν υπάρχει ένα παρατηρητήριο, το Χιγκάσι-νο-νοζόκι, που προσφέρει μια άλλη θέα.

Γεγονότα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 24 Αυγούστου 2008, το Τζουντέι Κάννον-ντο στην κορυφή του λόφου στα ανατολικά του ναού χτυπήθηκε από κεραυνό και κάηκε. Βρισκόταν στο τμήμα Κάμι-Ντάιγκο του ναού.[7] Ο Κάμι-Ντάιγκο είναι ο αριθμός 11 στο προσκυνήμα των 33 ναών του Κανσάι Κάννον. Το κτήριο χρονολογείται από το 1968. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το προσωρινό κλείσιμο της άνω περιοχής (Κάμι-Ντάιγκο-τζι) για την αποκατάσταση των καταστροφών, και άνοιξε ξανά την 1η Ιουλίου 2009.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 

  1. ↑ www.daigo.ne.jp.
  2. ↑ Soothill, W.E.· Hodous, Lewis (1937). A Dictionary of Chinese Buddhist Terms. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Daigoji Temple». Japan Visitor. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  4. ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1956). Kyoto: The Old Capital of Japan, 794–1869, p. 115.
  5. ↑ Titsingh, p. 134.
  6. ↑ Japan Academy, Imperial Prize, "Wall-paintings in Daigo-ji Pagoda", May 18, 1960; retrieved 2011-08-15
  7. ↑ 7,0 7,1 «Daigo-ji». Discover Kyoto (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  8. ↑ Sosnoski, Daniel (1996). Introduction to Japanese Culture. Tuttle Publishing. σελ. 12. ISBN 0804820562. daigo no hanami. 
  9. ↑ Main, Alison. (2002). The Lure of the Japanese Garden, p. 27.
  10. ↑ Guide to Daigoji Complex
  11. ↑ «Daigoji Temple». www.japan-guide.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 

Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Brown, Delmer and Ichiro Ishida, επιμ. (1979). [ Jien, 1221], Gukanshō ; «Το μέλλον και το παρελθόν: μετάφραση και μελέτη του «Gukanshō», μια ερμηνευτική ιστορία της Ιαπωνίας που γράφτηκε το 1219» σε μετάφραση από τα ιαπωνικά και επιμέλεια Delmer M. Brown & Ichirō Ishida. Berkeley: University of California Press .(ISBN 0-520-03460-0)ISBN 0-520-03460-0
  • Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1956). Κιότο: Η Παλιά Πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, 794-1869. Κιότο: The Ponsonby Memorial Society.
  • Titsingh, Isaac. (1834). [Siyun-sai Rin-siyo/ Hayashi Gahō, 1652]. Nipon o daï iti ran ; ou, Annales des empereurs du Japon. Παρίσι: Oriental Translation Society of Great Britain and Ireland .
  • Varley, H. Paul, ed. (1980). [ Kitabatake Chikafusa, 1359], Jinnō Shōtōki ("A Chronicle of Gods and Sovereigns: Jinnō Shōtōki of Kitabatake Chikafusa" μετάφραση H. Paul Varley). Νέα Υόρκη: Columbia University Press .(ISBN 0-231-04940-4)ISBN 0-231-04940-4
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντάιγκο-τζι&oldid=9576016"